„Sprawy różne”

Porządek obrad sesji Rady Dzielnicy ustala przewodniczący rady, z kolei za porządek posiedzeń komisji rady odpowiada przewodniczący danej komisji (z wyjątkiem sesji nadzwyczajnych w przypadku, których to wnioskodawcy wskazują na porządek obrad).

Dobrym zwyczajem jest umieszczanie na końcu porządku obrad punktu „sprawy różne”. W tym punkcie radni oraz zainteresowani mieszkańcy mogą zabierać głos w sprawach nieobjętych porządkiem obrad, które ich zdaniem są istotne i wymagają podniesienia ich na posiedzeniu sesji lub odpowiedniej komisji. Pozwala to na to, aby pewne problemy uczynić publicznymi oraz zainteresować nimi władzę dzielnicy. Warto zwrócić uwagę, że mieszkańcy nie mają inicjatywy w zakresie zmiany porządku obrad w trakcie posiedzeń i sesji. Jedyna szansa na wprowadzenie do dyskusji wątków nieobjętych porządkiem obrad są właśnie „sprawy różne”.

Z perspektywy władz dzielnicy wprowadzenie „spraw różnych” może okazywać się problematyczne. O ile nad porządkiem obrad posiedzeń komisji i sesji rady można mieć kontrolę, przygotować się do dyskusji, o tyle „sprawy różne” są testem sprawności władz dzielnicy, a także ukazują poziom zarządzania dzielnicą takim jakim jest. Charakterystyczna dla „spraw różnych” spontaniczność wymaga biegłej znajomości wszystkich problemów dzielnicy, stanu realizacji poszczególnych spraw itd.

Możliwość podnoszenia w punkcie „sprawy różne” wielu ważnych z perspektywy mieszkańców problemów stanowi również formę kontroli politycznej władz samorządowych.

Niestety coraz częściej obserwujemy, że posiedzenia komisji oraz sesje dzielnicy odbywają się bez punktu „sprawy różne” (w szczególności posiedzenia komisji). Odchodzenie od zwyczaju umieszczania tego punktu porządku obrad należy ocenić krytycznie, gdyż zmniejsza to jakość debaty publicznej oraz stan demokracji lokalnej.

Warto dodać, że nawet już umieszczanie „spraw różnych” w porządkach sesji rady i posiedzeń komisji rady, w sytuacji gdy odbywają się one nadal zdalnie pomimo zniesienia obostrzeń, spotyka się z krytyka jako uniemożliwiające swobodna wypowiedź oraz interakcje z przedstawicielami lokalnej władzy.